1پژوهش حاضر باهدف تدوین و اعتباریابی بسته آموزشی درس دین و زندگی پایه دهم مبتنی بر تئوری انتخاب انجام شد. روش پژوهش برای مرحله طراحی و تدوین بسته آموزشی، روش توصیفی – تحلیلی با رویکرد سنتزپژوهی آمیخته بود. مضامین اصلی بسته آموزشی و زمان موردنیاز برای آموزش برگرفته از منابع کتبی همچون الگوی مدارس گیلانت گرمار و مقالات و طرح های پژوهشی داخلی و خارجی بود. برای روایی یابی بسته، ضمن استفاده از روش روایی صوری، از روش روایی محتوایی به شیوه کیفی و کمی با پانل خبرگان 14 نفری  استفاده شد. 14 نفر از متخصصان به عنوان جامعه آماری در نظر گرفته شد که 10 نفر در حوزه روان شناسی و دو نفر در حوزه برنامه ریزی درسی و دو نفر هم در حوزه تعلیم وتربیت بودند و از دو ضریب نسبی روایی محتوا و شاخص روایی محتوا استفاده شد. حداقل و حداکثر میزان ضریب نسبی روایی محتوا برای هر آیتم بسته .71/0 و 1 محاسبه شد و میزان شاخص روایی محتوا در عمده جلسات به سمت عدد (85/0)برای تمامی هدف ها در پروتکل آموزشی به دست آمد. نتایج نشان داد بسته آموزشی درس دین و زندگی مبتنی بر تئوری انتخاب برای دانش آموزان پایه دهم از روایی صوری و محتوایی مناسبی بهره مند است و روایی لازم را برای کاربردهای آموزشی و استفاده پژوهشی دارد.

مقدمه: اعتباربخشی آموزشی مؤسسات و مراکز آموزشی درمانی رویکردی برای تضمین و ارتقای کیفیت آموزش در دانشگاه های علوم پزشکی است اما برای استقرار در دانشگاه دارای پیش نیازها و الزاماتی است که پیش از اجرا باید محقق شوند. این مطالعه با هدف آسیب شناسی فرآیند آمادگی دانشگاه علوم پزشکی گیلان برای استقرار اعتباربخشی آموزشی مؤسسات و مراکز آموزشی درمانی انجام شد. روش ها: پژوهش حاضر با استفاده از رویکرد کیفی و روش تحلیل محتوی انجام شد. داده ها از طریق انجام مصاحبه نیمه ساختاریافته با 30 تن از کارکنان دانشگاه علوم پزشکی گیلان که درگیر اجرای اعتباربخشی آموزشی مؤسسات و مراکز آموزشی درمانی بودند با استفاده از نمونه گیری هدف مند جمع آوری شد و تا اشباع نظری یافته ها ادامه یافت. از تحلیل محتوای کیفی حهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. برای دستیابی به صحت و پایایی داده ها از معیارهای موثق بودن گوبا و لینکولن (Lincoln و Guba) استفاده شد. نتایج: براساس مصاحبه ها، دو درون مایه اصلی یعنی بستر فرهنگی دانشگاه با چهار درون مایه فرعی (فرهنگ و جو سازمان، فرهنگ فردی کارکنان، نگرش حاکم و انگیزش) و ساختار دانشگاه با دو درون مایه فرعی (ساختارسازمانی و مدیریت تخصیص منابع) به عنوان آسیب های فرآیند آمادگی دانشگاه برای استقرار اعتباربخشی آموزشی مؤسسات و مراکز آموزشی درمانی شناسایی شد. نتیجه گیری: با اصلاح فرهنگ و جو سازمان، فرهنگ فردی کارکنان، نگرش حاکم و ایجاد انگیزه در کارکنان و نیز طراحی ساختارسازمانی برای اعتباربخشی آموزشی و تخصیص منابع مناسب در دانشگاه می توان به فرآیند ایجاد آمادگی برای استقرار اعتبار بخشی آموزشی مؤسسات و مراکز آموزشی درمانی و درنهایت تضمین و ارتقای کیفیت آموزش دردانشگاه کمک نمود.

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر تعیین نیازهای آموزشی و انگیزشی پرستاران در زمینه استانداردهای اعتباربخشی در یک بیمارستان نظامی منطقه ای و ارائه راهکارهای لازم می باشد.روش کار: تحقیق حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی است که بصورت مقطعی در یک بیمارستان نظامی منطقه ای انجام شد. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته در مقیاس لیکرت 3 گزینه ای استفاده گردید. جامعه مطالعه شامل 52 نفر از کارشناسان پرستاری بوده و نمونه گیری بصورت سرشماری انجام شد.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که 34.6 درصد از پرستاران در زمینه ماهیت برنامه عملیاتی، 40.4 درصد از پرستاران در زمینه ماهیت اهداف عینی، 44.2 درصد از پرستاران در زمینه طراحی و تدوین خط مشی ها و روش ها، 40.4 درصد از پرستاران در زمینه مدیریت خطر و 50 درصد از آنها در زمینه جمع آوری و تحلیل داده ها اطلاعات ضعیف دارند. همچنین 40.4 درصد از پرستاران علاقه کمی جهت شرکت در دوره های آموزشی داشته و 53.8 درصد از آنان انگیزش پائین جهت بکارگیری آموخته ها داشتند.نتیجه گیری: علاوه بر آموزش های فنی و تخصصی، آموزش در زمینه استاندارد های اعتبار بخشی از الزامات آموزشی کارکنان پرستاری است. همچنین شناخت عوامل انگیزشی موثر در مشارکت فعال پرستاران در دوره های آموزشی و عوامل موثر در بکار بستن آموخته ها نیز از ضروریات لازم برای ارتقاء اثر بخشی آموزش های مرتبط با استاندارد های اعتبار بخشی می باشد. دادن ماهیت حرفه ای به این آموزش ها، کاربردی نمودن آموزش ها، استفاده از الگوی نظارت بالینی و استفاده از الگوی تبادل هدایا از جمله راهکارهای افزایش انگیزش پرستاران در این زمینه است.

مقدمه: اعتباربخشی از مهمترین ابزارهای ارتقا کیفیت آموزش در پرستاری است. این مطالعه به مقایسه تطبیقی الگوی اعتباربخشی برنامه آموزشی کارشناسی پرستاری ایران، کانادا، آمریکا پرداخته است. روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی تطبیقی در سال 1400 انجام شد. جستجوی متون با کلید واژه های فارسی و انگلیسی "اعتباربخشی "(Accereditation)، "کارشناسی پرستاری (Undergraduate nursing)، " برنامه (آموزشیeducational program or curriculum)"، "کانادا Canada"، "ایرانIran" و "آمریکاAmerica " در سایت های مرتبط در کشورهای تحت مطالعه انجام شد. برای انجام مقایسه تطبیقی از الگوی بردی Bereday در 4 مرحله توصیف، تفسیر، همجواری، و مقایسه استفاده شد. نتایج: اعتباربخشی در الگوی ایرانی، بیشتر بر استانداردهای مدیریتی، ساختاری و اداری متمرکز است. در الگوی آمریکایی، بر تحولات جهانی درحوزه سلامت، ارایه برنامه های آموزشی با دیدگاه بین فرهنگی و فراملی، همکاری های بین حرفه ای، آموزش از راه دور، ارزیابی پیامدهای یادگیری و استفاده از نتایج آن در توسعه آموزش متمرکز بوده و درالگوی کانادایی متمرکز بر مدیریت مشارکتی، رهبری الهام بخش، توسعه صلاحیت های حرفه ای پرستاری متناسب با نیاز سلامت جوامع، مراقبت تیمی در عرصه های مختلف پیشگیری، درمان و توانبخشی، آموزش بین حرفه ای، استقلال و آزادی عمل در بودجه برای اعضای هیات علمی است. نتیجه گیری: الگوی کانادایی با یک رویکرد سیستمیک و کل نگر، استانداردها را مبتنی بر سه ضلع مثلت در آموزش پرستاری شامل نیازهای سلامتی جامعه، صلاحیت های حرفه ای فراگیران و ظرفیت و توان موسسات آموزشی ارایه کرده است که می توان از آن برای ارتقاء اعتباربخشی در ایران نیز بهره گرفت.

مقدمه:افزایش کیفیت خدمات بخش های اورژانس بیمارستان ها موجب خشنودی بیشتر مراجعان،کاهش شکایت آنان و زمینه ساز ارتقای سلامت جامعه خواهد شد. با شناخت دقیق وضع موجود و بررسی نقاط قوت و ضعف می توان در جهت ارتقاءکیفیت ارائه خدمات در آینده اقدام کرد.هدف: تعیین کیفیت خدمات بخش های اورژانس مراکز آموزشی درمانی رشت در سال 1392مواد و روش ها: پژوهش از مطالعات توصیفی، تحلیلی و مقطعی بود. محیط پژوهش بخش های اورژانس 7 مرکز آموزشی درمانی رازی، پورسینا، دکتر حشمت، الزهرا (س)، امیرالمومنین، شفا و ولایت رشت بودند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای بود شامل دو بخش با 77 پرسش که بخش اول آن حاوی 13 سوال در زمینه ویژگی های سرپرست و بخش اورژانس و بخش دوم 64 سوال در زمینه های ساختار، فرآیند و عملکرد بخش اورژانس بود. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS18 و شاخص های آمار توصیفی و استنباطی انجام شد. بیمارستان هایی که بیش از 90 درصد امتیاز مربوط به ساختار، فرآیند و عملکرد را کسب نمایند دلخواه، بین 90-71 درصد امتیاز، کمابیش مطلوب، 70-50 درصد امتیاز، متوسط و کمتر از 50 درصد امتیاز، ضعیف تلقی می شوند.نتایج: میانگین تعداد تخت های فعال بخش اورژانس بیمارستان های 19.8 تخت بود. %85.72 بیمارستان از نظر کیفیت خدمات بخش های اورژانس کمابیش مطلوب و %14.28 مطلوب بودند. در گستره نیروی انسانی، مرکز آموزشی درمانی دکتر حشمت رشت با 88% امتیاز، در حیطه فضا و تسهیلات، مرکز آموزشی درمانی ولایت با %99.5 امتیاز، در حیطه مدیریت بخش اورژانس مراکز آموزشی درمانی پورسینا، رازی، ولایت و دکتر حشمت با 94.54% امتیاز، در حیطه دستور کارهای بخش اورژانس مرکز آموزشی درمانی رازی رشت با %96.3 متیاز بیشترین امتیاز مکتسبه را به خود اختصاص دادند. میانگین امتیازهای کسب شده در حیطه فرآیند های آموزشی بخش های اورژانس مراکز آموزشی و درمانی رشت %66.28 بود.نتیجه گیری: ساختار، فرآیند و عملکرد بخش های اورژانس بیمارستان های مورد مطالعه در حیطه نیروی انسانی، فضا و تسهیلات، مدیریت و دستورالعمل های بخش اورژانس کمابیش مطلوب و مطلوب و در حیطه فرآیند های آموزشی در حد متوسط بود. بنابراین، با توجه به سرشت بخش های اورژانس لزوم توجه به استانداردها و رعایت آنها بویژه توانمند سازی بیشتر نیروی انسانی بایسته است. آموزش مداوم پزشکان و پرستاران این بخش اهمیت زیادی دارد.

زمینه: مصرف دارو بدون استفاده از تشخیص و نسخه پزشک را خود درمانی می گویند که باعث مصرف بیش از حد دارو در جامعه و ایجاد عوارض جانبی در افراد می شود.هدف: مطالعه به منظور تعیین شیوع خود درمانی در بیماران بستری در مراکز آموزشی - درمانی قزوین در سال 78 انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی 400 بیمار بستری در مراکز آموزشی - درمانی قزوین از طریق مصاحبه و تکمیل پرسش نامه مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: %83.3 کل افراد مورد بررسی خود درمانی می کردند. شایع ترین شکل داروی مصرفی، قرص (%41) بود. شایع ترین بیماری هایی که خود درمانی می شدند به ترتیب بیماری های تنفسی، اعصاب و روان و گوارشی بودند.شایع ترین علل خود درمانی به ترتیب مهم تلقی نکردن بیماری (%30) و گرانی حق ویزیت (%14.7) بود. %21 افرادی که خود درمانی کرده بودند از دارو های سنتی و %39.2 دارو های شیمیایی و سنتی استفاده کرده بودند. بیشترین شیوع خود درمانی (%86.5) در گروه سنی 40 تا 60 سال و کمترین آن (%73) در گروه سنی صفر تا 12 سال بود. از نظر شغلی، خود درمانی در میان کارمندان بیشترین شیوع را داشت. از نظر بعد خانوار بیشترین فراوانی خود درمانی در میان خانواده هایی بود که بیش از 10 نفر بودند. بیشترین فراوانی خود درمانی از نظر تحصیلات در میان افراد دانشگاهی و از نظر وضعیت بیمه در میان افرادی بود که به ترتیب بیمه روستایی یا غیر بیمه بودند.نتیجه گیری: با توجه به هزینه بالای تولید و تهیه دارو و همچنین عوارض ناخواسته مصرف خودسرانه آن، باید جهت بالا بردن سطح فرهنگ مردم و بر طرف کردن نقص عملکرد کادر درمانی اقدام شود.

1مقدمه: پرستاران نقش به سزایی در بهبود عملکرد بیمارستان و در نتیجه ارتقای سطح سلامت جامعه دارند. نگرانی در مورد وضعیت آمادگی پرستاران جدیدالورود به علت ناکافی بودن آموزش های کارشناسی پرستاری مورد توجه قرار گرفته است. لذا مطالعه حاضر با هدف طراحی بسته آموزشی برای آشنایی، یادآوری و توانمندسازی پرستاران جدیدالورود در بیمارستان بقیه ا... (عج) انجام شد. روش ها: مطالعه حاضر براساس مدل،ADDIE ، در سال 1401 و بر اساس پنج مرحله: تجزیه و تحلیل، طراحی، توسعه، اجرا و ارزشیابی انجام شد. در مرحله تجزیه و تحلیل ابتدا نیازسنجی به منظور تأیید ضرورت تدوین بسته آموزشی پرستاران جدیدالورود در چندین جلسه مشورتی با افراد خبره جمع آوری و جمع بندی گردید. در مرحله طراحی جهت تعیین عناوین بسته آموزشی و نظرخواهی از افراد خبره از روش دلفی استفاده شد. در مرحله توسعه محتوا در مورد عناوین پیشنهادی از منابع مختلف اعتباربخشی در بسته آموزشی استفاده شد. در نهایت و بعد از جمع بندی مراحل مطالعه، بسته آموزشی پرستاران جدیدالورود نهایی شد. نتایج: از 59 عنوان پیشنهادی بر اساس نظر خبرگان 39 عنوان وارد بسته آموزشی نهایی شدند. از مهم ترین موارد می توان به استاندارد تحویل بیمار (ISBAR)، تلفیق دارویی، فرآیند هموویژولانس، دستورالعمل ترخیص ایمن، رعایت بهداشت دست، شناسایی صحیح و فعال بیماران، مراقبت و پیشگیری از سقوط، زخم بستر و ترومبوآمبولی در بیماران، دارودهی صحیح، پیشگیری و دستورالعمل مواجهه شغلی، احتیاطات استاندارد و ایزولاسیون و نظام سندرمیک نام برد. نتیجه گیری: بسته آموزشی طراحی شده برای پرستاران جدیدالورود که مبتنی بر نیازهای واقعی و درک شده پرستاران و همچنین مبتنی بر اجماع نظر پرستاران و خبرگان است، می تواند در ارتقاء توانمندی حرفه ای پرستاران جدیدالورود نقش موثری داشته باشد.

پژوهش حاضر با هدف طراحی و اعتباربخشی الگوی بالندگی آموزشی اعضای هیات علمی و مدرسان دانشگاه فرهنگیان انجام شده است. این پژوهش، کاربردی و از نوع آمیخته اکتشافی است. نمونه پژوهش در بخش کیفی، مشتمل بر 12 نفر از متخصصان حوزه بالندگی آموزشی(اعضای هیات علمی دانشگاه فرهنگیان استان های تهران، آذربایجان شرقی، یزد و آذربایجان غربی) با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و در بخش کمی، اساتید و اعضای هیات علمی و مدرسان رسمی و پیمانی پردیس های دانشگاه فرهنگیان به تعداد 806 نفر بودند که با روش تصادفی خوشه ای چند مرحله ای و بر اساس جدول مورگان با حجم نمونه آماری 240 نفر انتخاب گردیدند. ابزار پژوهش شامل دو پرسش نامه محقق ساخته بالندگی آموزشی اعضای هیات علمی و مقایسات زوجی بر اساس فرایند تحلیل سلسله مراتبی بوده است. برای سنجش روایی از روایی محتوایی استفاده گردیده و پایایی پرسش نامه، با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 86/0به دست آمد. آزمون های آماری مورد استفاده شامل تحلیل عاملی تائیدی، تی تک نمونه ای و فرایند تحلیل سلسله مراتبی بود. یافته های بدست آمده از بخش کیفی شامل 5 مقوله فرعی بالندگی آموزشی در قالب 1-مدیریت کلاس، 2-دانش افزایی، 3-نقش الگویی، 4-مهارت تدریس، 5-مهارت ارزشیابی بوده است و اعتبار الگوی مفهومی به دست آمده توسط شاخصه های نیکویی برازش تائید گردید. همچنین یافته های میدانی نشان داد که سطح موجود بالندگی آموزشی اعضای هیات علمی دانشگاه فرهنگیان از لحاظ مولفه های مدیریت کلاس، دانش افزایی و مهارت ارزشیابی، در سطح نسبتاً مطلوب و از لحاظ مولفه نقش الگویی و مهارت تدریس در وضعیت مطلوب قرار داشت. بر اساس یافته دیگر، اهمیت مولفه های بالندگی آموزشی به این ترتیب تعیین گردید: نقش الگویی(با وزن نسبی 394/0)، مهارت تدریس(با وزن نسبی384/0)، مهارت ارزشیابی(با وزن نسبی 364/0)، دانش افزایی(با وزن نسبی 354/0) و مدیریت کلاس(با وزن نسبی 350/0). در نهایت مهمترین پیشنهاد کاربردی پژوهش حاضر عبارت از این است که مدیران و دست اندرکاران دانشگاه فرهنگیان نگاهی جامع و کل نگر نسبت به برنامه های بالندگی آموزشی اعضای هیات علمی و مدرسان دانشگاه فرهنگیان داشته باشند و بالندگی آموزشی را نیز در برنامه های بالندگی هیات علمی لحاظ کنند.

در مراکز آموزشی ما، نه استاد در فرایند آموزش، نقش تربیتی ایفا می کند و نه شاگرد در فراگیری مطالب، نقش فعال دارد. در حالی که فراگیر باید قبل از کلاس مبحث مورد نظر را مطالعه کند، مفاهیم، نظریات، قوانین و اصول مربوط به هر مبحث را بشناسد، و آنها را به زبان خود در کلاس بیان کند. وظیفه معلم نیز هدایت فعالیت فراگیران و پاسخگویی به اشکالات و ابهامات آنهاست.با به کارگیری این روش، فراگیران به تدریج با شیوه منطقی مواجهه با مسایل آشنا می شوند و پیروی از عقل و دوری از تعصب در آنها تقویت می گردد. همچنین به لحاظ تربیتی یاد می گیرند که چگونه احساسات خود را مهار و رابطه ای معقول، سنجیده، صمیمانه و مشارکت جویانه با دیگران برقرار کنند.